فرجام

ازمیکده ام رانده وآواره زمسجد

درشهر غریبم

دیوانه و بیگانه از این مردم عاقل

بی صبروشکیبم

یکسال دگر نیز ازاین عمرعبث رفت

بی حاصل وفرجام

ای بخت نکو خانه ی بی پایه ات آباد

گشتم به تو بدنام

یک عمر دراین دیر خراب از سرتدبیر

برچهره زدم رنگ

من خاک در پیر مغانم که به جامش

تابود صفابود

بر جان ودلم نقش وفا بود اگر سوخت

آری چه به جابود

ای دوست بیا می نگران در دل جام است

بدنام کدام است؟

زان ها که برفتند کسی هیچ ندانست

فرجام کدام است؟

چون برق گذر می کند این عمر گریزان

یک آه یک دم

ای دوست به فردا نه تو باز آیی ونی من

نی خسرو  و  نی جم

صافی بطلب    خاک در میکده هاشو

خالی ز ریا شو

بیزارم ازاین زهد فروشان ریایی

یک سینه صفا شو